Pytania o łodziach

Korakl rodzaj małej, jednoosobowej łodzi o konstrukcji plecionej z drewnianych listew i pokrytej impregnowanym materiałem, tradycyjnie używanej na rzekach Walii. Korakl ma kształt pudełkowaty, owalny lub niemal okrągły, jak połówka skorupki orzecha. Konstruuje się go splatając cienkie listwy drewniane jak kosz, mocując je do okrężnicy; łódź nie posiada kilu.

Piroga to niewielka, płaskodenna łódź, wydrążona z pnia, napędzana wiosłem o jednym piórze (pagajem). Jej budowa umożliwia pływanie po bardzo płytkiej wodzie i łatwe wyciąganie łodzi na brzeg. Nie jest przeznaczona do pływania na otwartych wodach. Piroga napędzana niewielkim silnikiem spalinowym to tzw. peke-peke. Nazwa pochodzi od hiszpańskiego słowa piragua [piˈɾaɣwa].

Feluka to rodzaj tradycyjnej łodzi żaglowej używanej w szczególności na Nilu w Egipcie, ale również na osłoniętych wodach Morza Czerwonego i na wschodnim Morzu Śródziemnym. Ożaglowanie feluki składa się z jednego bądź dwóch żagli łacińskich. Feluki są bardzo popularne w leżących nad Nilem miejscowościach takich jak Luksor czy Asuan.

Węzeł (ang.: knot), w skrócie w. (ang.: kn lub kt albo kts) – jednostka miary, równa jednej mili morskiej na godzinę. Stosowana do określania prędkości morskich jednostek pływających. 1 Węzeł [kn] = 1 w. = 1 mila morska/h = 1,852 km/h ≈ 0,514444 m/s

Umiak to duża inuicka (eskimoska) łódź wiosłowo-żaglowa wykonana ze skór foczych rozpiętych na szkielecie z drewna wyrzuconego przez morze lub kości wielorybów. Może mieć od 6 do 10 m długości i pomieścić do 20 osób oraz ich bagaże. Służy do transportu i przewozu dobytku inuickich rodzin podczas letnich wędrówek na tereny łowieckie oraz do grupowych polowań na wieloryby.

Kajaki napędzane są przy pomocy jednego wiosła o dwóch piórach. Eskimosi używają do wypraw na otwate morze dużych, wieloosobowych kajaków zwanych umiakami - także w ich przypadku używa się pojedyńczych wioseł, choć mają one wtedy tylko jedno pióro.

Shinyo były japońskimi jednoosobowymi łodziami przeznaczonymi do ataków samobójczych na okręty wroga, osiągającymi prędkość 30 węzłów (56 km/h). Zostały one opracowane pod koniec wojny z myślą o odparciu oczekiwanej inwazji na Wyspy Japońskie. Około 6,200 Shinyo zostało rozlokowanych wzdłuż japońskiego wybrzeża, jednak nigdy nie zostały użyte. Pojedyncze sztuki wypróbowano w walkach na Filipinach i Okinawie, gdzie okazały się skuteczne przeciwko mniejszym jednostkom pomocniczym.