Pytania o Saharze

Tibesti – wulkaniczny, najwyższy na Saharze masyw górski. Jego przeważająca część znajduje się na północy terytorium Czadu, pozostała – na południu Libii. Najwyższym szczytem Tibesti jest wygasły wulkan Emi Kussi (3415 m n.p.m.). Góry Tibesti znane są z malowideł naskalnych datowanych od piątego do trzeciego tysiąclecia p.n.e., gejzerów oraz gorących źródeł.

Harmattan jest wiatrem wiejącym znad Sahary. Suchy, pylny, gorący, pasatowy przynosi znaczny spadek względnej wilgotności powietrza nawet do 1%. Sprawia to, iż szarańcza ma sprzyjające warunki do przemieszczania się na tysiące kilometrów.

Tahat - szczyt w Afryce, w środkowej części Sahary. Jest to najwyższe wzniesienie południowej Algierii, kulminacja masywu Ahaggar. Wznosi się do 3003 m n.p.m. (według innych danych 2918 m n.p.m.). Tahat zbudowany jest głównie z bazaltów i tufów, jego twardzielcowy wierzchołek wznosi się ponad płaskowyż górski. Klimat i roślinność tam są pustynne. Pierwszego wejścia dokonano w 1931 r.

Ahaggar masyw górski w środkowej Saharze (południowa Algieria), stanowiący tarczę w północnej części platformy afrykańskiej. Zbudowany głównie z prekambryjskich łupków krystalicznych, zlepieńcow i gnejsów kilkakrotnie fałdowanych i wypiętrzanych. Składa się z licznych grup górskich o wyrównanych wierzchowinach, ponad którymi wznoszą się stożki wygasłych wulkanów. Masyw pocięty jest gęstą siecią suchych dolin (wadi). Najwyższy szczyt — Tahat 2918 m n.p.m.

Ahaggar (ang. Hoggar) to masyw górski w środkowej Saharze na terenie Algierii. Najwyższy szczyt — Tahat 2918 m n.p.m. Ahaggar składa się z licznych grup górskich o wyrównanych wierzchowinach, ponad którymi wznoszą się stożki wygasłych wulkanów. Masyw pocięty jest gęstą siecią suchych dolin (wadi). Na terenie masywu odkryto liczne prehistoryczne malowidła naskalne.

Emi Kussi także ang. Mount Koussi to wysoki, wygasły wulkan tarczowy w masywie Tibesti na terenie Czadu. Emi Kussi (3415 m n.p.m.) jest najwyższym szczytem na Saharze i najwyższym szczytem Czadu. Na wierzchołku znajduje się rozległy krater o średnicy 19 km z rzadkim systemem dwóch kalder jedna w drugiej.

Pustynia Sahara jest największą niepolarną pustynią świata (wyprzedza ją Antarktyda i Arktyka jeśli uznać za kryterium skrajnie niską sumę opadów). Leży na terenie aż 11 państw: Maroka, Algierii, Tunezji, Libii, Egiptu, Sahary Zachodniej, Mauretanii, Mali, Nigru, Czadu i Sudanu. Co bardzo ciekawe, mimo bardzo wysokiej temperatury na jej terenach, zdarzały się tam nawet opady śniegu (np. w 1976, 2016 czy styczniu 2018 roku). Na Saharze odnaleziono jeden z najstarszych na świecie kamiennych kalendarzy słonecznych, którego powstanie datuje się na okres pomiędzy 5500 a 4500 r. p.n.e.

Jeziora Ounianga to grupa 15 jezior w północnym Czadzie. Jeziora mają podłużny kształt i są rozciągnięte w kierunku północ-południe co spowodowane jest działalnością pasatów. Jeziora tworzą system hydrologiczny niespotykany na innych pustyniach świata. Pasaty przenoszą piasek do kotliny, tworząc piętnaście pooddzielanych wydmami jezior. Jeziora są zasilane wodami podziemnymi.

Chociaż Tuaregowie zamieszkują w rejonie Maghrebu i w związku z tym wyznają islam, kobiety chodzą tam z odkrytą twarzą, a mężczyźni przeciwnie, zasłaniają twarz fragmentem swego turbanu.

Sahara to w większości kamienista hamada pokryta rumowiskiem skalnym. Ergi (obszary piaszczyste pokryte wydmami) stanowią jedynie ok. 20% całkowitej powierzchni.