Wypieki - pytania

Paris-Brest został stworzony przez francuskiego cukiernika Louis Durand w roku 1910 na zamówienie Pierre Giffard’a - organizatora najstarszego kolarskiego wyścigu długodystansowego. Cukiernik za inspirację wziął sobie koło rowerowe, a przekąska stała się popularna wśród kolarzy, którzy potrzebowali uzupełnić energię po wyścigach.

Crème brûlée. Crème brûlée podawany jest zwykle schłodzony w kokilkach. Pochodzenie deseru nie jest do końca ustalone – po raz pierwszy opisany został w książce kucharskiej François Massialota w 1691 roku. Crème brûlée z fr. „przypalona śmietanka” – zapiekany deser, przygotowywany ze śmietanki, żółtek, cukru, uwieńczony warstwą skarmelizowanego cukru. Aromatu i smaku potrawie nadaje zwykle wanilia, niekiedy także czekolada lub inne dodatki.

Chleb watykański, (chlebek szczęścia, chleb przyjaźni Amiszów) – chleb pochodzi z Niemiec z obyczajowości Amiszów. W niemieckojęzycznej tradycji jest to ciasto Hermana (lub wprost Herman). Chlebek ten to rodzaj kulinarnego „łańcuszka szczęścia” w postaci zakwasu chlebowego lub „próbki” ciasta przekazywanego pomiędzy rodzinami i sąsiadami.

Gofr – belgijskie ciasto rodzaj pulchnego lub chrupkiego wafla robionego w gofrownicy. Ciasto na gofry przygotowuje się przez wymieszanie mąki, cukru, soli, stopionego masła lub oleju, żółtek jaj i mleka, a następnie ubitych białek jaj. Specyficzną odmianą gofrów są gofry belgijskie, spopularyzowane w 2 połowie XX wieku.

Sernik – rodzaj ciasta deserowego lub deseru uformowanego na kształt ciasta, którego głównym składnikiem jest biały ser. Ciasto wykonane z sera znane było już w Starożytnej Grecji skąd pochodzi około 350 roku p.n.e. Wraz z podbojem Grecji przez Cesarstwo Rzymskie, przepis na sernik poznali starożytni Rzymianie, nadając mu nazwę placenta.

Toruńskie pierniki – tradycyjny wypiek toruński, wyrabiany przez piekarzy od około 700 lat. Marka „Toruńskie Pierniki” znajduje się na 19. miejscu w Polsce pod względem rozpoznawalności u konsumenta, wliczając w to wszystkie marki wszystkich branż. Najstarsze wzmianki o toruńskim piernikarstwie pochodzą z XIV wieku. Źródła z czwartej ćwierci tego stulecia wymieniają kilkakrotnie Niclosa Czana, nazywając go piekarzem, względnie ciastkarzem.

Bułka paryska (francuska), weka na Śląsku linga lub lynga. Ma podłużny kształt oraz wagę od 350 do 500 g. Bywa niekiedy utożsamiana z bagietką, która jest od niej cieńsza i dłuższa, a jej ciasto jest po wypieku o wiele bardziej mięsiste. W różnych obszarach Polski ma swoje nazwy regionalne.

Nazwa pochodzi z języka francuskiego. Przepis na ciasto parzone (ptysiowe) powstał w XVIII wieku za sprawą dwóch osób: cukiernika Jeana Avice’a oraz cukiernika i kuchmistrza Marie-Antoine’a „Antonina” Carême’a. Ptyś – wyrób cukierniczy z ciasta parzonego przełożonego kremem bezowym lub kremem bitą śmietanką. Z wierzchu jest posypywany cukrem pudrem.

Focaccia potrawa kuchni włoskiej, jest to rodzaj pieczywa, będącego podstawą pizzy. Focaccia podawane jest przed posiłkiem dla zaspokojenia pierwszego głodu oraz do innych potraw jako dodatek.

Naan, perski płaski chleb drożdżowy z białej mąki pochodzenia środkowoazjatyckiego, w kształcie dużej kropli, pieczony w specjalnym cylindrycznym piecu – tandoor. Pod tą nazwą znany obecnie od Turkiestanu poprzez Indie aż po Birmę. W Indiach popularny przede wszystkim w kuchni kaszmirskiej.