Pytania o bitwach

Powyżej wymienione wydarzenie nastało podczas 1325-ego roku pod Zappolino. Przeciwko sobie wojowały armie Bolonii należącej do obozu gwelfów, Modeny popierającej giwelinów. Wojska pierwszego miasta zawierały 32 000 żołnierzy, z których 30000 stanowiło piechotę, drugie zmobilizowało jednostki o łącznej liczbie 7000 ludzi, gdzie 5000 pozostawało piechotą. Mimo przewagi liczebnej Modeńczycy zdołali zwyciężyć. W ramach łupu zabrali dębowe wiadro, od którego pochodzi nazwa bitwy wymieniona wewnątrz pytania.

Jan I Luksemburski, Jan Ślepy (cz. Jan Lucemburský, niem. Johann von Luxemburg; ur. 10 sierpnia 1296, zm. 26 sierpnia 1346 pod Crécy) – hrabia Luksemburga od 1309, król Czech od 1310, tytularny król Polski w latach 1310–1335. Jan przebywał głównie we Francji i Luksemburgu. W Czechach przebywał rzadko wykorzystując je jedynie jako źródło finansowania swoich wypraw. W jego zastępstwie rządził w nich jego syn Karol (ówczesny margrabia Moraw).

Masakra nad Wounded Knee – ostatnie duże starcie zbrojne pomiędzy armią Stanów Zjednoczonych Ameryki a Indianami Wielkich Równin z 29 grudnia 1890. Jej datę uznaje się za historyczny koniec wojen Indian w Ameryce Północnej. Grupa Lakotów (Siuksów) wodza Wielkiej Stopy, uczestników religijnego Tańca Ducha, została rozbita podczas ataku kawalerii USA.

Urodzony w Stanisławowie na terenie ówczesnych Austro-Węgier generał brygady Stanisław Sosabowski dowodził 1 Samodzielną Brygadą Spadochronową podczas operacji ''Market Garden'' przeprowadzonej w 1944 roku na terenie Holandii. Po bitwie o Arhnem został odznaczony Krzyżem Walecznych. Niestety w listopadzie gen. Browning, skonfliktowany z gen. Sosabowskim już od czasu przygotowań do operacji, zażądał odebrania mu dowództwa Brygady. Rozkazem z 27 grudnia 1944 1. SBS została odebrana jej twórcy i dowódcy, a gen. Sosabowskiego mianowano inspektorem Jednostek Etapowych i Wartowniczych.

Kızılırmak, Kyzył Irmak ("Czerwona Rzeka") – najdłuższa rzeka w Turcji, znana w starożytności jako Halys. Ma około 1355 km długości, uchodzi do Morza Czarnego. W starożytności stanowiła granicę pomiędzy Azją Mniejszą i resztą Azji. Przy tej rzece toczyła się 28 maja 585 p.n.e. bitwa nad rzeką Halys. Według Herodota w trakcie walki nastąpiło zaćmienie Słońca (przepowiedziane przez Talesa z Miletu), które doprowadziło obie strony do zawarcia pokoju.

Pyrrusowe zwycięstwo to wyrażenie oznaczające zwycięstwo osiągnięte nadmiernym kosztem i w dalszej konsekwencji prowadzące do przegranej. Powstało od sytuacji związanej ze zwycięstwem Pyrrusa – króla Epiru, w bitwie pod Ausculum w roku 279 p.n.e. nad legionami rzymskimi. Miał on powiedzieć do gratulujących mu dowódców: "Jeszcze jedno takie zwycięstwo i będę zgubiony". Było to odniesieniem do faktu, że sukces ten kosztował Pyrrusa ok. 3,5 tys. zabitych co znaczne osłabiło jego armię.

Arnold Winkelried ze Stans (XIV w.) to średniowieczny bohater szwajcarski. Winkelried uznawany jest za symbol poświęcenia własnego życia dla dobra ojczyzny. W bitwie pod Sempach wojsk szwajcarskich z wojskami habsburskimi księcia austriackiego Leopolda III Habsburga w 1386 r. Arnold Winkelried z okrzykiem „Droga dla Wolności!” ruszył do boju, kierując na siebie uderzenie lanc przeciwników i powodując wyłom w szykach nieprzyjaciela. Dzięki temu atak Szwajcarów zakończył się pokonaniem wrogich wojsk.

Bitwa pod Arausio lub Arauzjoną to starcie zbrojne, które miało miejsce w 105 r. p.n.e. w rejonie miasta Arausio (obecnie Orange we Francji). Jedna z najdotkliwszych porażek armii rzymskiej w historii. Naprzeciw sił germańskich plemion Cymbrów i Teutonów stanęły dwie rzymskie armie konsula Cepiona i prokonsula Maksymusa. W wyniku sporu dowódców zginęło wg Tytusa Liwiusza około 80 000 legionistów oraz 40 000 osłaniających tabor auxiliaries.

Bitwa ta odbyła się nad rzeką Chałchin-Goł na pograniczu Mongolii i Mandżukuo, od maja do września 1939 roku, między japońską Armią Kwantuńską a armią ZSRR. Porażka Japończyków była istotna dla losów II wojny światowej, gdyż wpłynęła na decyzję o odmowie przez nich wsparcia dla III Rzeszy podczas bitwy o Moskwę.

Saladyn w latach 1174–1193. władał imperium rozciągającym się od Sudanu po Syrię. Okrył się sławą za sprawą bitwy pod Hittin, w której zmiażdżył największą armię krzyżowców walczących pod sztandarem Królestwa Jerozolimskiego. To zwycięstwo otworzyło mu drogę do podboju Jerozolimy. W jego przypadku talent dowódcy wojskowego szedł w parze z wszechstronną wiedzą o świecie. Jego osoba jest wykorzystywana w dzisiejszym świecie islamu jako przykład walki o muzułmańską Palestynę.