Pytania o legendach

Davy Jones – legendarna postać morskiego diabła, ducha lub potwora, występująca w anglosaskiej mitologii żeglarskiej. Obecnie Davy Jones wciąż funkcjonuje w kulturze marynarzy flot krajów anglojęzycznych, pojawia się jednak już tylko symbolicznie, podczas obrządku chrztu morskiego, najczęściej jednej z jego odmian, chrztu równikowego. Davy Jones jest w nim mistrzem ceremonii, odpowiednikiem Trytona.

Giewont to góra-symbol, której zarys kojarzony jest z sylwetką śpiącego rycerza. Jedna z wersji legendy o rycerzach śpiących pod Tatrami, którzy obudzą się, gdy Polska znajdzie się w wielkim zagrożeniu, umiejscawia ich właśnie pod Giewontem. Związane jest to z licznymi w ścianach Giewontu jaskiniami, m.in. Jaskinia Zawaliskowa w Długim Giewoncie.

Wiara w Księdza Jana była tak rozpowszechniona, że papież Aleksander III zdecydował się wysłać do niego list przez swego emisariusza, papieskiego lekarza Filipa (27 września 1177 r.). Po Filipie zaginął jednak wszelki ślad.

Tintagel (korn. Dintagell) to miejscowość w Wielkiej Brytanii na zachodnim wybrzeżu Kornwalii, w której znajduje się zamek, należący według legend do króla Gorloisa i w którym urodził się król Artur. Młody Artur wychowywał się wraz z Sir Kay w Tintagel pod okiem czarnoksiężnika Merlina. W zamku tym Artur nauczył się podstawowych zasad rycerstwa. Artur w okresie dzieciństwa doznał wizji zamku pięknego i potężnego. Zamkiem tym był Camelot - miał on powstać na wzór okolic Tintagel.

Hrabia Manteufel to fikcyjna postać demoniczna, rodzaj diabła, grasujący w okolicach Miechowa (Małopolska), za czasów Augusta II Mocnego (koniec XVII i pierwsza połowa XVIII w.). Według podań Hrabia Manteufel poruszał się czarną karetą, zaprzęgniętą w sześć czarnych koni. Towarzyszyła mu liczna służba, również ubrana na czarno. Budził strach, gdyż jego wizyta wiązała się z porwaniem ludzi do piekła.

Kamień ze Scone (gael. Lia Fáil) to kamień koronacyjny królów Szkocji, po roku 1296, królów Anglii i Wielkiej Brytanii zwany był też „mówiącym” lub „proroczym” kamieniem, jako że miał on wskazywać kolejnego władcę. Kamień Przeznaczenia to podłużny blok czerwonego spągowca (piaskowca), długi na mniej więcej 65 cm, o szerokości 40 cm i grubości ok. 25 cm. Na górnej powierzchni kamienia widać ślady obróbki dłutem.

Saul Wahl (1541–1617) to rabin litewski, dzierżawca ceł i warzelni soli na Litwie, osobisty bankier domu Radziwiłłów. W czasie bezkrólewia po śmierci Stefana Batorego w 1586, niezdecydowana szlachta długo nie mogła wybrać jego następcy. W 1587, wśród powszechnego entuzjazmu, Saul Wah został okrzyknięty w Lublinie królem. Jego panowanie miało trwać tylko jedną noc, miał wtedy wydać wiele nowych praw i przywilejów, poprawiających położenie Żydów w Polsce.

Wg większości uczonych Gilgamesz był prawdziwym, historycznym władcą, który rządził sumeryjskim miastem Unug pod koniec 1 połowy III tys. p.n.e. Według Eposu o Gilgameszu władca ten miał być „w dwóch trzecich bogiem, w jednej trzeciej człowiekiem”, synem bogini Ninsun i Lugalbandy. Gilgameszowi przypisuje się wzniesienie murów miasta Uruk i rozbudowę tamtejszej świątyni E-ana. Do naszych czasów przetrwało kilka niezależnych sumeryjskich poematów o Gilgameszu.

Klon od dawna ma przypisywane boskie znaczenie. Kiedyś uważano, że klon opiekował się żywymi, ale przede wszystkim też zmarłymi. Dawniej na klonowej desce układano zmarłego do czasu pogrzebu. Wierzono, że miała ona magiczną moc i odpędzała diabła. Deska ta nie mogła być malowana. Uważano także, że pukanie w deskę wzmocni jeszcze jej magiczne działanie. Do dziś przetrwały stare powiedzenia, takie jak „odpukać w niemalowane” czy „do grobowej deski”.

Legendarna królowa Massagetów Tomyris, związku pasterskich szczepów irańskich w Centralnej Azji. Obdarzona strategicznym talentem przywódczyni nomadów rozgromiła perskie wojska dowodzone przez Cyrusa II Wielkiego, największego zdobywcę w dziejach Persji. Herodot przypisuje jej zabicie własnymi rękami słynnego króla Cyrusa, który najechał podległe jej ziemie. Scena ta jest często przedstawiana w malarstwie.