Pytania o wszechświecie

Sally Kristen Ride (ur. 26 maja 1951 w Los Angeles, zm. 23 lipca 2012 w La Jolla) – amerykańska astronautka, doktor fizyki, pierwsza Amerykanka w przestrzeni kosmicznej. Była jedną z 8000 osób, które odpowiedziały na zamieszczone w stanfordzkiej gazecie studenckiej ogłoszenie NASA o naborze kandydatów do programu kosmicznego.

Jezioro Doskonałości, Lacus Excellentiae względnie małe, nieregularne morze księżycowe leżące w południowej części widocznej strony Księżyca, wśród poszarpanego terenu na południe od większego Mare Humorum. Największym obiektem na terenie tego basenu jest mały krater Clausius o średnicy 24 km.

Wielka Czerwona Plama – ogromny stały antycyklon od co najmniej 358 lat wiejący na Jowiszu, 22° na południe od równika. Burza jest na tyle duża, że można ją obserwować z Ziemi za pomocą amatorskich teleskopów. Jako pierwszy zobaczył ją brytyjski fizyk i wynalazca Robert Hooke w 1664 roku.

Proxima Centauri (łac. proxima – najbliższa) – gwiazda typu czerwony karzeł, znajdująca się około 4,24 lat świetlnych (40 bilionów km) od Ziemi, w gwiazdozbiorze Centaura. Została odkryta w 1915 przez Roberta Innesa. Jest najbliższą Słońca gwiazdą, jednak jej blask jest zbyt słaby, aby można ją było dostrzec gołym okiem.

UY Scuti to ogromnych rozmiarów czerwony nadolbrzym, którego można dostrzec przez lornetkę. Od momentu odkrycia była uważana za największą znaną gwiazdę, ale ostatnie badania odebrały jej ten zaszczytny tytuł. UY Scuti po raz pierwszy skatalogowali w 1860 roku astronomowie z Uniwersytetu w Bonn, którzy nadali jej oznaczenie BD-12°5055. BD to skrót od nazwy katalogu Bonner Durchmusterung, zaś oznaczenie liczbowe klasyfikowało ją jako 5055 odkrytą gwiazdę zlokalizowaną pomiędzy 12 a 13 stopniem rektascencji.

W Cefeidy stanowią szczególną klasę gwiazd zmiennych, których nazwa pochodzi od gwiazdy prototypu kategorii, Delta Cephei . Są to gwiazdy, które okresowo pulsują z powodu złożonych zjawisk fizycznych związanych z ich etapem ewolucyjnym. Klasyczne cefeidy, kategoria, do której należy również Gwiazda Polarna , to gwiazdy zmienne populacji I, to znaczy stosunkowo młode i zawierające metale porównywalne z zawartością słońca. Są jednak od 4 do 20 razy masywniejsze od Słońca, a przede wszystkim znacznie większe i jaśniejsze.

Parsek – jednostka odległości używana w astronomii. Jest to odległość, dla której paralaksa roczna położenia Ziemi widzianej prostopadle do płaszczyzny orbity wynosi 1 sekundę łuku. Słowo parsek zostało wprowadzone przez Herberta Turnera w XIX wieku jako zbitka pierwszych sylab słów paralaksa i sekunda. 1 pc jest to odległość, przy której roczna paralaksa jest równa 1 sekundzie (1″) łuku; 1 pc = 206 265 AU (astronomiczna jednostka) = 3,0857 · 1016 m; są stosowane też jednostki pochodne: kiloparsek (kpc) i megaparsek (Mpc); odległość 1 pc światło przebiega w czasie 3,26 lat.

Współrzędne współporuszające się z Ziemi do granic widocznego Wszechświata wynoszą około 14 miliardów parseków ) w każdym kierunku, co daje średnicę obserwowalnego Wszechświata równą około 92 miliardy lat świetlnych. Należy zwrócić uwagę, że powyższe wielkości określają maksymalną odległość, dla jakiej zdarzenia mogą być obserwowane w chwili obecnej, czyli jednocześnie wyznaczają granice horyzontu cząstek, wewnątrz którego cząstki są w kontakcie przyczynowo-skutkowym. Te wszystkie galaktyki tworzą 25 miliardów grup galaktyk zawartych w 10 milionach supergromad galaktyk

Tarcza Sobieskiego (łac. Scutum, dop. Scuti, skrót Sct, dawniej Tarcza Sobieskiego, łac. Scutum Sobiescianum) – gwiazdozbiór nieba południowego, 84. co do wielkości, leżący w pobliżu równika niebieskiego. Należy do najmniejszych – jest piąty od końca pod względem wielkości. Wprowadzony przez Jana Heweliusza w 1684 roku dla upamiętnienia najmożniejszego protektora gdańskiego astronoma, króla Jana III Sobieskiego, po jego słynnej wiedeńskiej wiktorii. Nazwał go wtedy Scutum Sobiescianum.

Końcowe stadia ewolucji gwiazd. Biały karzeł jest ostatnim etapem ewolucji niezbyt dużej gwiazdy (porównywalnej pod względem rozmiaru i masy do naszego Słońca), w której przez większość życia zachodziły reakcje syntezy jąder wodoru w jądra helu. Z białymi karłami związane jest zachowanie gwiazd nowych: materia ulega akrecji na powierzchnię białego karła.